بررسی پتانسیل استحصال آب باران در حوزه‌های آبخیز شهری (مطالعه موردی: شهر مشهد)

از آنجا که باران جزء پاکترین منابع آب موجود در طبیعت است، چنانچه رواناب حاصل از آن جمع‌آوری و مورد استفاده قرار گیرد، علاوه بر صرفه‌‌جویی در مصرف آب شهری، بهره‌بردارن در مدیریت منابع آب سهیم می شوند. تعیین و برآورد حجم رواناب، خصوصأ در محدوده سطوح آبگیر شهری، از پارامترهای اصلی می‌باشد که به علت نبود یا کمبود آمار و اطلاعات، برآورد این پارامترها غالباً با استفاده از روش‌های تجربی صورت می‌گیرد که معمولاً برای مناطق دیگر توسعه یافته و بدون واسنجی و ارزیابی از کارایی لازم برخوردار نمی‌باشند. در این تحقیق که در محل ساختمان شماره 2 مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی به اجرا در آمده است، با نصب باران نگار و لیمنوگراف در داخل مخزن جمع‌آوری کننده رواناب ناشی از بارندگی، در مدت اجرای طرح اقدام به ثبت و اندازه‌گیری مقادیر همزمان بارش و رواناب شده است. با استفاده از تجزیه و تحلیل‌های آماری لازم، مقادیر ضریب رواناب و حجم رواناب ناشی از بارندگی به ازای مقادیر متفاوت عمق و شدت بارندگی بعد از هر واقعه بارش تعیین گردیده است. بر اساس نتایج این تحقیق ضریب رواناب در وقایع منجر به بارندگی به طور متوسط برای فصل بهار 52/0، برای فصل پاییز 59/0 و برای فصل زمستان 60/0 می‌باشد. بیشترین مقدار متوسط رواناب تولید شده مربوط به فصل زمستان می‌باشد. به طور متوسط پتانسیل رواناب تولید شده از یک هکتار سطح آسفالت خیابان‌های محدوده مورد مطالعه، در هریک از فصول پاییز، زمستان و بهار حدود 200 متر مکعب می‌باشد.